Oké, dus Mr. Gono No Baken is een van die rare game -games die op de een of andere manier bij je blijft. Op het eerste gezicht is het gewoon een pixelated platformer - totdat je je realiseert hoe bizar charmant het is. Je stuitert rond deze krappe, kleurrijke niveaus, ontwijkende vijanden die eruit zien alsof ze uit een koortsdroom ontsnapten en deze kleine power-ups pakken die nauwelijks zin hebben (waarom geeft een zwevende sushi-rol me extra sprongen?).

De muziek heeft dat klassieke Game Boy Chiptune Crackle, het soort dat in je brein graven, of je dat nu wilt of niet. En ja, het is moeilijk - sommige sprongen voelen ronduit oneerlijk aan totdat je de niveau -lay -outs onthoudt. Maar er is iets met de Janky Physics en de rare kleine sprint -animatie van Mr. Gono die het falen nogal leuk maakt.

Als je een zwak hebt voor obscure retro -games die zichzelf niet serieus nemen, is dit een reis. Gooi je speljongen niet door de kamer als je die ene sprong voor de tiende keer mist.