Migrain op Game Boy is een van die rare kleine edelstenen die op de een of andere manier bij je blijft. De pixelkunst heeft deze grungy, handgetekende charme-zoals iemand het in de marges van een schoolnotitieboekje krabbelde-en de muziek heeft dat knapperige synth-geluid dat alleen oude game boy-carts kunnen trekken.

Je begint deze kleine kerel te besturen met een kloppende hoofdpijn (vandaar de naam, denk ik?), Dodgen drijvende pillen en rare vijanden in de vorm van wekkers. De eerste paar niveaus verlichten je in, maar op fase 3 begint het scherm te pulseren met deze migraine-inducerende flitsen, en plotseling spring je tussen platforms terwijl alles flikkert. Het zijn gelijke delen frustrerend en raar bevredigend wanneer je eindelijk de timing spijkert.

Eerlijk gezegd is de helft van het plezier alleen maar zien welk bizar gevaar ze vervolgens naar je gooien. Eén niveau vermijdt je vallende koffiekopjes; De volgende kant, het hele scherm kantelt zijwaarts. Het is janky op die klassieke game boy -manier, maar dat hoort bij de aantrekkingskracht. Als je een zwak hebt voor retro -eigenaardigheden, is deze de moeite waard om de oude hand af te stoffen.