Metro-Cross is dit rare, snelle NES-spel waar je in feite vastzit in een neon hindernisbaan die aanvoelt als een droom van koorts. Je speelt als een kerel in een futuristische spelshow, sprint deze eindeloze, kronkelende tracks terwijl je rollende vaten, plotselinge druppels en deze vervelende stuiterende ballen uit het niets uit het niets komt.

De bedieningselementen zijn eenvoudig - gewoon rennen en springen - maar de snelheid helpt snel omhoog, en het is niet lang voordat je door lussen en zigzags zwaait als een maniak. De muziek heeft deze raar pakkende synth -beat die de chaos op de een of andere manier nog intenser maakt. Ik bleef in het begin tegen dingen botsen, maar zodra je het ritme naar beneden hebt, is het vreemd bevredigend om een perfecte run te nagelen.

Het is een van die spellen waar je ofwel van de uitdaging zult houden of je controller gooit na de derde wipeout. Hoe dan ook, het is moeilijk om neer te zetten zodra je begint.