Oké, dus het schat van McDonald's landavontuur is veel beter dan een fastfoodmascotte-game heeft het recht om te zijn. Je speelt als Ronald McDonald-ja, echt-die door deze raar charmante fantasieniveaus doorloopt, een jojo zwaaien (want waarom niet?) Bij vijanden als wandelende ijskegels. De eerste fase gooit je in een snoepkleurige wereld met stuiterende paddestoelen en schatkisten die eigenlijk lonend aanvoelen om te openen.

Het heeft dat klassieke Genesis -platformgevoel - strakke bedieningselementen, heldere kleuren en een soundtrack die op de een of andere manier slaat. Het doel is eenvoudig: jaag stukjes van een schatkaart terwijl ze vijanden ontwijken die variëren van goofy tot mild verontrustend (kijkend naar je, bewuste koekenpan). Pro-tip: het bereik van de jojo is korter dan je zou denken, dus kom van dichtbij. Ik stierf veel te vaak en onderschat dat.

Eerlijk gezegd is het een verborgen juweeltje - geen woordspeling bedoeld - als je voorbij de hele "fastfoodmascotte als actieheld" kunt komen. De Japanse bètaversie heeft een aantal eigenaardigheden, maar het is nog steeds geweldig om te spelen.