Oké, dus het avontuur van Luigi - finale is een van die SNES -games die voelt alsof het op tijd verloren is gegaan - zoals iemand een niet -uitgebrachte Mario spin -off heeft opgegraven en het net genoeg heeft gepolijst om zich legitiem te voelen. De bedieningselementen zijn pittig, de sprongen hebben dat bevredigende gewicht, en ja, het is vreemd verfrissend om Luigi voor een keer als de ster te zien.

Eerste niveau laat je meteen in klassieke platformchaos - Gegombas, putten, die zwevende blokken die je een miljoen keer eerder hebt geslagen. Maar er is iets met de manier waarop de Sprites bewegen, de manier waarop de muziek begint, waardoor het aanvoelt als een warme knuffel uit 1994. En laat me niet beginnen met de kleine details, zoals hoe Luigi's overalls fladderen als hij rent. Het is dom, maar ik vind het geweldig.

Als je ooit een Mario -spel hebt gespeeld, schuif je hierin als een oud paar sneakers. Verwacht gewoon geen verbluffende wendingen-het is comfortvoedsel voor retro-gamers. Dat is de hele charme.