خوب ، بنابراین ماجراجویی لوئیجی - فینال یکی از آن بازی های SNES است که احساس می کند به موقع گم شده است - مثل کسی که یک ماریو اسپینوف منتشر نشده را حفر کرده و آن را به اندازه کافی صیقل داده است تا احساس کند. کنترل ها خوشحال هستند ، پرش ها وزن آن را برای آنها رضایت بخش دارند ، و بله ، دیدن لوئیجی به عنوان یک بار برای یک بار عجیب است.

سطح اول شما را به هرج و مرج کلاسیک سیستم عامل ، گودال ، چاله ها ، آن دسته از بلوک های شناور که قبلاً یک میلیون بار مشت زده اید ، رها می کند. اما چیزی در مورد نحوه حرکت Sprites ، نحوه شروع موسیقی وجود دارد ، این باعث می شود از سال 1994 مانند آغوش گرم احساس شود. گنگ است ، اما من آن را دوست دارم.

اگر تا به حال یک بازی ماریو انجام داده اید ، مانند یک جفت کفش ورزشی قدیمی به این یکی می روید. فقط انتظار پیچیدگی های ذهن را ندارید-این غذای راحتی برای گیمرهای یکپارچهسازی با سیستمعامل است. این کل جذابیت است.