Dus, Lobo - Dit niet -uitgebrachte Genesis/Mega Drive -spel dat op de een of andere manier op de een of andere manier door de scheuren gleed. Geen officiële blurb, maar na het spelen, hier is de deal: het heeft die ruwe ronde-de-richtingen charme van een SEGA-actiespel in het late tijdperk. Je bent in deze rare, ietwat janky wereld gevallen waar de sprites dik zijn, de sprongen zijn net een beetje te zwevend, en de muziek heeft die onmiskenbare Genesis FM Synth -jammering.

In het begin voelt het als een mashup van Strider en een aantal vergeten arcade -vechtpartij - veel rennen, snijden en vijanden die opnieuw worden opgelegd zodra je je de rug toekeert. De bedieningselementen duren even om te klikken, maar zodra ze dat doen, is er iets vreemds bevredigend aan de manier waarop je personage beweegt. Niet gepolijst, niet perfect, maar nogal leuk op een manier van "deze schouder-een-rental-in-1994".

Als je van obscure retro -dingen opgroeit, is het een nette nieuwsgierigheid. Verwacht gewoon geen verloren meesterwerk.