Oké, dus de legende van Luigi is eigenlijk dat SNES -spel dat je wou, vroeger bestond - waar Luigi eindelijk zijn eigen avontuur krijgt in plaats van tweede viool naar Mario te spelen. Het eerste wat je zult opmerken? De sprites zijn pure 16-bit charme, met Luigi's ongemakkelijke kleine sprongen en die belachelijke snoranimatie wanneer hij een power-up pakt.

Het speelt als een mix van Super Mario World en iets enigszins vreemder - zoals, er is een niveau waar je stuitert op gigantische champignons die dit rare piepende lawaai maken, en een andere waar geesten knoeien met de bedieningselementen als je ze te lang staart. De muziek heeft die SNES -sfeer - pepy, een beetje repetitief, maar op een manier die dagenlang in je hoofd blijft hangen.

Het is echter niet alleen nostalgie -aas. Sommige van die latere niveaus? Brutaal. Zoals, "Throw-your-Controller" brutaal. Maar op een goede manier. Als je een zwak hebt voor old-school platformers, is deze het waard om op een luie middag te schieten.