Oké, dus Legend of Galahad op de Sega Genesis is een van die verborgen edelstenen die op de een of andere manier onder de radar vroeger gleed. Je speelt als Galahad-ik weet dat de ridder die niet zo beroemd was als Lancelot maar nog steeds dingen gedaan heeft-en je hackt in feite en snijdt je een weg door een middeleeuwse fantasiewereld vol draken, tovenaars en verdacht goed geplaatste bodemloze putten.

Het eerste wat je zult opmerken? Het sprite -werk is verrassend gedetailleerd voor een Genesis -spel - het pantser van Galahad glanst eigenlijk als hij beweegt. Maar voel je niet te comfortabel om naar het landschap te staren, omdat vijanden snel op je komen. Zwaarden voelen zwaar aan en het landen van een hit heeft deze bevredigende * clang * die gevechten vlezig voelt. Er is ook wat lichtplatforms, maar niets zo brutaal als bijvoorbeeld Ghosts 'n goblins .

Wat ik leuk vind, is hoe het spel dingen combineert - het ene moment dat je skeletten vecht in een crypte, de volgende keer dat je vuurballen ontwijkt van een tovenaar op een drijvend platform. En ja, het is moeilijk, maar op die old-school manier waarop je daadwerkelijk patronen leert in plaats van alleen knop-stopping. Als je een zwak hebt voor 16-bits actiegames met een fantasietwist, is deze de moeite waard om het Genesis af te stoffen.