Kesamaru on Game Boy is een van die rare kleine edelstenen die op de een of andere manier bij je blijft. Het eerste wat je opvalt, is de dikke pixelkunst - brandende kleuren, eenvoudige sprites, maar met deze raar charmante persoonlijkheid. De muziek heeft die klassieke piep-bloop-energie, het soort dat na slechts een paar minuten in je hoofd vastloopt.

Gameplay is een mix van platformen en puzzels, maar niet zoals je zou verwachten. Je springt niet alleen op vijanden - je duwt blokken, ontwijktjes, uitzoeken hoe je voorbij obstakels kunt komen die onmogelijk lijken totdat je de enige rare truc ziet waar het spel je niet over vertelt. In het begin bleef ik steeds weer aan dezelfde piekput sterven, maar zodra het klikt, voelt het zo bevredigend.

Het is niet super lang, maar er is een verrassende hoeveelheid variatie in de niveaus. Sommigen zijn puur platforming chaos, anderen doen je stoppen en denken. En ja, het heeft die ouderwetse moeilijkheid-hier geen hand vast. Als je een zwak hebt voor eigenaardigheden van game-boy-tijdperk, is deze een toneelstuk waard.