Man, Ken Griffey Jr. op Game Boy neemt me terug. Je start het op en bam - je staart naar die klassieke pixelated diamant, het publiek dat zoemt in je kleine luidspreker. De bedieningselementen zijn dood eenvoudig: swing, pitch, run. Maar laat dat je niet voor de gek houden - een thuisrun met Griffey's soepele swing aanvoelen nog steeds als magie, zelfs nu.

Ik herinner me dat ik veel te lang in het line -upscherm doorbracht en probeerde te beslissen of ik (uiteraard) als Mariners wilde spelen of met een ander team rommelde. Pitching is ook raar bevredigend - je moet de meter precies goed pakken, of je zult uiteindelijk gehaktballetjes serveren. En ja, de AI zal je daarvoor straffen.

Het is niet flitsend volgens de normen van vandaag, maar er is iets aan de manier waarop het het ritme van honkbal vastlegt - de spanning voor een worp, het klauteren om een loper uit te taggen. Houd nog steeds stand als je het mij vraagt.