Dus, het karate -kind op NES - ja, degene van Ljn, die je daar iets zou moeten vertellen. Het is een soort gebaseerd op de tweede film, maar meestal op de manier waarop een slechte fotokopie is gebaseerd op het origineel. Je begint met het slaan van golven op het strand (vanwege natuurlijk) en ga dan door deze vreemd lege straten die vechten tegen willekeurige misdadigers die opduiken alsof ze niets beters te doen hebben.

De bedieningselementen zijn stijf en de hitdetectie voelt alsof deze werd geprogrammeerd door iemand die alleen over Karate -tweedehand had gehoord. Er is dit ene gedeelte waar je in evenwicht bent op een bootmast - klinkt cool, maar het is meestal gewoon frustrerend. En laat me niet beginnen met het laatste gevecht. Laten we zeggen dat je knoppen aanmaakt en bidt.

Het is een van die spellen die je meer uit nostalgie of morbide nieuwsgierigheid speelt dan feitelijk plezier. Toch, als je ermee bent opgegroeid, is er een rare charme in hoe Janky het allemaal is.