Jelly Boy on SNES is een van die rare kleine platformers die bij je blijven - vooral omdat je, nou ja, je speelt als een bewuste klodder Jelly. Het eerste wat je zult opmerken, is hoe vreemd bevredigend het voelt om te bewegen; Je man wiebelt, strekt zich uit en vloeit als een levende gummybeer, waardoor springen over spikes of door strakke plekken knijpt veel leuker dan het zou moeten zijn.

De niveaus zijn helder en chaotisch, vol met vijanden die eruit zien alsof ze ontsnapten uit een Cartoon Fever -droom. In het begin bleef ik sterven omdat ik zou vergeten dat ik van gevaren kon stuiteren in plaats van ze te vermijden - om te worden gemaakt van gelei heeft zijn voordelen. Er is iets vreemds charmants aan de manier waarop alles schommelt als je landt.

Het is niet het moeilijkste SNES -spel dat er is, maar het heeft genoeg rare ideeën (en genoeg squishy fysica) om het een play waard te maken als je offbeat platformers graaft. Wees gewoon niet verbaasd als je jezelf vangt grijnzend wanneer je personage tegen een muur splitst en zichzelf langzaam afpelt.