Jammit is een van die Genesis -spellen die op de een of andere manier onder de radar vroeger gleed, maar de mens, verdient het meer liefde. Je begint te stuiteren naar deze funky baslijn, terwijl je kleine personage-een soort neonharige kerel-tussen platforms heeft alsof hij veren heeft voor voeten. De bedieningselementen zijn strak, maar de niveaus gooien deze rare, ritmische obstakels naar je die timing alles precies goed bevredigend maken.

In het begin dacht ik dat het gewoon een ander platformer was, maar de manier waarop de muziek in de gameplay past, is geniaal. Ik mis een sprong en de soundtrack stottert als een bekraste plaat. Nagel een combinatie en de beat trapt harder achterover. De Pixel Art heeft die perfecte vroege sfeer uit de jaren 90 - gewerende kleuren, rare vijandelijke ontwerpen, het hele pakket. Het is moeilijk, maar niet goedkoop - elke mislukking voelt als je schuld, niet als die van de game.

Als je een Genesis hebt die ergens stof verzamelt, graaf het voor deze uit. Jammit is het soort spel waardoor je je realiseert hoeveel persoonlijkheid oudere titels hadden.