Als je je ooit wilt voelen als Takumi Fujiwara, maar vastzit aan een GBA, initiële D: een andere fase is ongeveer zo dichtbij als je zult komen. Op het moment dat je begint, word je in die strakke bergpassen gegooid, banden krijsen terwijl je probeert niet in de vangrails te slaan - wat, laten we eerlijk zijn, in het begin veel gebeurt. De drift -mechanica is even wennen, maar wanneer je eindelijk die perfecte hoek nagelt, is het pure tevredenheid.

Wat me verbaasde, was hoe goed ze het gevoel van eerste D in een kleine cartridge propten. De auto's behandelen anders - de Trueno onderstreept eigenlijk minder dan de zwaardere modellen, net als in de show. En ja, de AI -racers rommelen niet rond; Sommige van die late-game gevechten op de afdaling van Akina laten je meer dan een paar keer opnieuw opstarten. Het Sprite-werk is fatsoenlijk voor een GBA-racer, maar verwacht geen wonderen-leun gewoon in die late-night, koplampen in de vorming sfeer.

Het is niet perfect (de Midi -weergave van de muziek doet mijn ziel een beetje pijn), maar als je van Arcadey Drift Racing houdt, is deze vreemd verslavend. Geef me gewoon niet de schuld als je om 3 uur 's ochtends gaat mompelen over goot.