Hoi Hoi: Gameboy Ban is een van die spellen die de retro-sfeer nageelt-zoals iemand een echte verloren game boy-kar uit 1993 heeft opgegraven. Het scherm is die perfecte erwt-soep groen, de bedieningselementen zijn stijf op die nostalgische manier, en de chiptune soundtrack zoemt precies meteen door kleine sprekers. Je springt eigenlijk tussen zwevende platforms en ontwijkt deze rare kleine blob -vijanden die in voorspelbare lussen bewegen (klassiek).

De eerste keer dat ik speelde, stierf ik zes keer op het tweede niveau omdat ik de springfysica bleef onderschatten - je moet je inzetten voor elke sprong. Er is echter iets vreemds over hoe eenvoudig het is. Geen tutorials, geen buitboxen, gewoon puur "uitzoeken of probeer opnieuw" energie. Als je ooit tijdwarp terug wilde hebben om met een game boy op de vloer te zitten, zal dit het doen.

Ook zijn de power-ups op de beste manier glorieus zinloos. Waarom geeft het verzamelen van een drijvende hamburger je dubbele sprongen? Wat maakt het uit. Het werkt gewoon.