Oké, zo grappige wereld en ballonjongen is een van die raar charmante Genesis/Master System -games die aanvoelen alsof het uit een cartoon uit 1992 viel. Je speelt als deze kleine kerel met een ballon voor een hoofd (uiteraard), stuiterend door deze heldere, enigszins surrealistische niveaus vol drijvende platforms en vijanden die eruit zien als afgewezen speelgoedontwerpen.

De eerste paar minuten zijn bedrieglijk eenvoudig - alleen enkele basissprongen en het vermijden van spikes - maar dan beginnen de puzzels naar binnen te kruipen. Plots ben je timingballoninflaties om hogere richels te bereiken of rare windmechanica te gebruiken om langs spin -zaagbladen te drijven. De fysica voelt janky op die klassieke 16-bits manier, waar je een sprong en vloek overschrijdt, maar het werkt een beetje voor de sfeer van de game.

Eerlijk gezegd draagt de kunststijl het. Alles heeft deze rubberachtige, overdreven look, zoals iemand die een stickercollectie van een kind heeft geanimeerd. De muziek is allemaal veerkrachtige synth -deuntjes die veel langer in je hoofd steken dan ze zouden moeten. Het is niet een verborgen meesterwerk, maar als je van ongewenste platformers met persoonlijkheid houdt, is het een solide rare kleine tijdcapsule.