Man, Flash op de game Boy neemt me terug. Het is een van die spellen die er eerst eenvoudig uitziet - alleen een kleine pixel kerel die rennen en springen - maar dan realiseer je je hoe strak de bedieningselementen zijn, hoe elke sprong opzettelijk aanvoelt. Geen drijvende onzin hier.

De niveaus beginnen gemakkelijk, bijna alsof ze je in een vals gevoel van veiligheid binden, maar in de derde fase, je timing springt over kuilen terwijl je deze rare zwevende oogbolvijanden ontwijkt. En de muziek? Klassieke piepjes en bloops die op de een of andere manier dagenlang in je hoofd steken.

Het is niet een vergeten meesterwerk of zo, maar als je een zwak hebt voor die no-frills, begin jaren 90 platforms sfeer, spijkert het. Geef me gewoon niet de schuld als je vastloopt aan die ene sprong in World 4 - geef me veel te veel pogingen.