Fatale woede op SNES is eigenlijk SNK's eerste schot op een vechtspel - Kinda ruw rond de randen in vergelijking met latere dingen zoals King of Fighters, maar je kunt zien waar het allemaal begon. Je hebt Terry Bogard met zijn rode pet die zijn kenmerkende machtsgolf doet, Joe Higashi gooit tornado -trappen en ganzen Howard zijn de zelfvoldane laatste baas die hij altijd is.

Het vechtsysteem met twee vlakken voelt nu een beetje janky aan (schakelen tussen voorgrond en achtergrond was cool in arcades maar raar op een controller), maar er is iets charmants over hoe eenvoudig het is. Nog geen gekke combo's of supermeters - gewoon slaan, schoppen en proberen niet te worden verwoest door Billy Kane's irritante paalaanvallen.

Het is tegenwoordig meer een nostalgie-reis dan een must-play-jager, maar hey, iemand moest eerst de "springen op de achtergrond om" gimmick te ontwijken "springen.