Elfaria op SNES is een van die verborgen RPG -edelstenen die nooit de hype hebben gekregen die het verdiende. Je begint te kiezen tussen drie klassen - Mage, Warrior of Rogue - en meteen trekt het sprite -werk je naar binnen. De bossen gloeien met deze rare paarse nevel en de muziek? Super dromerig, alsof je door een vergeten sprookje dwaalt.

Combat's turn-based maar snel, geen eindeloze menu's. Al vroeg struikelt u in dit rare kleine dorp waar NPC's hints over verborgen heiligdommen laten vallen, en plotseling wordt u op een zijspoor gezet voor optionele uitrusting. De moeilijkheid spijkert echter hard als je vooruit rent - ik heb geleerd dat de harde manier toen een pak schaduwwolven mijn onderlevelfeestje verwoeste.

Het heeft die klassieke RPG Jank uit de jaren 90 (veel geluk met het uitzoeken welke statistieken er eigenlijk toe doen), maar de wereld voelt zich levend op een manier die de meeste SNES -games niet doen. Je stuitert er af in 20 minuten of verliest er een weekend voor.