El Viento is een van die Genesis -spellen die het gevoel heeft dat het vroeger in de shuffle is verdwenen - wat jammer is, omdat het deze rare, chaotische energie heeft waar ik van hou. Je speelt als Annet, een zweep-zwaaiende magische gebruiker die in principe door de jaren 1920 ruïnes parkeert terwijl hij cultisten en monsters schiet. De bedieningselementen duren een seconde om te klikken - haar sprongen zijn zwevend en het scherm scrollen automatisch, wat brutaal kan aanvoelen wanneer vijanden van alle kanten op je komen. Maar als je eenmaal het ritme naar beneden haalt, voelt het keren van spreuken en ontwijking verrassend glad.

De kunst heeft deze humeurige, bijna Europese stripboekenvibe, met diepe blues en paars in de achtergronden. En de bazen? Enorme, schermvullende wangedrochten die je laten klauteren om hun patronen te achterhalen. Het is geen eenvoudig spel, maar er is iets bevredigend aan het nauwelijks overleven van een niveau met een stuk gezondheid over. Als je van obscure actie-platformers met persoonlijkheid houdt, is deze de moeite waard om op te graven.