Dune II over de Sega Genesis is een van die spellen die nu oud aanvoelen, maar vroeger vonden het in feite het hele realtime strategiegenre uitgevonden. Je kiest een van de drie facties - op de hoogte, Harkonnen of Ordos - en wordt onmiddellijk in het woestijnhellscape van Arrakis gedumpt met niets anders dan een paar oogsters en een droom. De eerste keer dat ik speelde, bleef ik gewoon mijn kleine eenheden in het zand sturen en zien hoe ze door wormen worden verwoest. Niet mijn beste tactische moment.

Het draait allemaal om kruiden - het te beschermen, te beschermen en te proberen niet in een hinderlaag te zitten terwijl je basis nog steeds een triest cluster van betonnen platen is. De AI -facties vechten ook eigenlijk tegen elkaar, dus soms leun je gewoon achterover en zie je de Harkonnen hun eigen spullen opblazen. De bedieningselementen zijn onhandig volgens moderne normen (veel geluk met het selecteren van eenheden zonder verkeerd te klikken), maar er is iets vreemds dat langzaam een leger van tanks opbouwt en ze over een aantal slecht verdedigde vijandelijke buitenpost rollen. Vergeet niet om te sparen - een misplaatste luchtaanval kan je hele middag verpesten.

Als je ooit Command & Conquer of Starcraft hebt gespeeld, is dit allemaal begonnen. Ruw rond de randen, maar nog steeds raar verslavend.