Sega Genesis'teki Dune II, şimdi eski hissettiren oyunlardan biri, ancak gün içinde temelde tüm gerçek zamanlı strateji türünü icat etti. Üç fraksiyondan birini (Harkonnen veya Ordos) seçiyorsunuz ve hemen birkaç hasatçı ve bir rüyadan başka bir şey olmadan Arrakis'in çöl cehennemine atılıyorsunuz. İlk oynadığımda, küçük birimlerimi kuma göndermeye ve solucanlar tarafından harap olmalarını izlemeye devam ettim. En iyi taktik anım değil.

Her şey baharatla ilgilidir - onu rahatsız eder, korur ve tabanınız hala beton levhaların üzücü bir kümesiyken pusuya düşürülmemeye çalışın. AI grupları da aslında birbirleriyle savaşırlar, bu yüzden bazen arkanıza yaslanıp Harkonnen'in kendi eşyalarını havaya uçurmasını izlersiniz. Kontroller modern standartlara göre tıknazdır (yanlış yapmadan birimleri seçme konusunda iyi şanslar), ancak yavaşça bir tank ordusu inşa etmek ve onları kötü savunan bir düşman karakolunun üzerinde yuvarlamalarını izlemekten garip bir şekilde tatmin edici bir şey var. Sadece tasarruf etmeyi unutmayın - yanlış yerleştirilmiş bir hava saldırısı tüm öğleden sonra mahvedebilir.

Command & Conquer veya Starcraft oynadıysanız, her şey başladığı yer burasıdır. Kenarlarda kaba, ama yine de garip bağımlılık yapıyor.