Oké, dus dramamasterie is een van die rare kleine SNES -spellen die op de een of andere manier onder de radar gleed. Je speelt als Luigi - ja, die Luigi - maar hij is gekoppeld aan deze vreemde kleine kerel genaamd Kood, en ze struikelen in een glanzend portaal dat ze dumpt in een wereld vol bizarre puzzels en cryptische dialoog. Het is alsof iemand een point-and-click-avontuur heeft genomen, het een schok van 16-bits energie gaf en in net genoeg onzin bestrooid om je te laten raden.

De Pixel Art heeft die klassieke SNES -charme - veel humeurige blues en paars in de portalwereld, en de muziek heeft deze griezelige, looping melodie die in je hoofd blijft hangen. In het begin dacht ik dat het een eenvoudig ophalen-ding zou zijn, maar nee, je porst rond voor aanwijzingen, praat met rare NPC's die al dan niet liegen en af en toe jumpscared worden door willekeurige gebeurtenissen. (Er is één gang die me nog steeds krijgt.)

Als je van obscure retro -spellen houdt met een kant van surrealistische verhalen, is dit een reis. Verwacht gewoon geen platforms in mario-stijl-het draait allemaal om het mysterie. En neem misschien een notitieblad mee voor de puzzels.