Dough Boy is een van die rare, vergeten NES -edelstenen die nooit buiten Japan zijn gekomen. Je speelt als deze kleine deegachtige Blob-kerel (vandaar de naam) die rond platforms stuitert, vijanden squise en power-ups verzamelt. De bedieningselementen duren even om eraan te wennen - je sprongen voelen in het begin zwevend, maar als je eenmaal het ritme ontdekt, is het vreemd bevredigend om gewoon over alles te stuiteren.

Het heeft die klassieke arcade -sfeer uit de jaren 80 waar de niveaus willekeurige gevaren op je gooien, zoals verdwijnende blokken of vijanden die respawnen als je een halve seconde wegkijkt. De pure chiptune nostalgie van de muziek ook - eenvoudig maar pakkend op die manier alleen vroege Famicom -games beheren. Ik ga niet liegen, sommige van de latere fasen worden brutaal, maar het is het soort spel waar je jezelf om 2 uur 'nog een poging' blijft vertellen.

Als je van eigenzinnige retro -platformers houdt, is deze de moeite waard om op te graven.