Double Dragon II: The Revenge raakt veel moeilijker dan de eerste game - vanaf het begin, je ziet Marian worden neergeschoten door Willy, de leider van de Black Warriors. Geen ontvoering deze keer, alleen maar wraak. De toon is donkerder, de stoten voelen zwaarder aan en je hebt deze sudderende woede die je door elke fase drijft.

Gameplay's nog steeds klassieke side-scrolling vechteractie, maar ze hebben de bedieningselementen een beetje aangepast-spinning trappen en elleboogdruppels voelen soepeler, hoewel het uittrekken van enkele van de speciale bewegingen oefening is. De niveaus gooien alles naar je toe: dakjagers, ondergrondse schuilplaatsen, zelfs een raar drijvende platformsectie die me soms nog steeds verprutst. En dat laatste baasgevecht? Brutaal, maar zo bevredigend als je eindelijk Willy neerhaalt.

Het is een van die NES -vervolg die het origineel verbetert zonder te verliezen wat het in de eerste plaats leuk heeft gemaakt.