Defender van de kroon op NES is deze rare mix van strategie en actie die op de een of andere manier werkt. Je begint met het kiezen van een ridder - ik ga altijd voor degene met de coolste helm - en dan is het eigenlijk middeleeuws risico met zwaarden. Je beweegt legers rond een kaart van Engeland, maar het leuke is wanneer je daadwerkelijk in de actiebits komt.

Joenting is onhandig maar bevredigend als je de timing naar beneden krijgt, en de Castle Sieges voelt alsof je daadwerkelijk stenen slingert naar een arme kerelfort. Het zwaard vecht? Nogal Janky, maar op die oude schoolpoets waar je gewoon knoppen op puree bent en het beste hoopt. Het heeft die klassieke NES -charme waar alles een beetje ruw is aan de randen, maar je blijft toch spelen.

Eerlijk gezegd, de helft van de aantrekkingskracht is de sfeer - de muziek, de pixelateerde kastelen, het feit dat je gewoon kunt besluiten om iemands land te overvallen omdat je er zin in hebt. Het is niet het diepste strategiespel, maar het heeft persoonlijkheid.