Dode hoek op het SEGA-mastersysteem is een van die old-school shooters die zijn tijd ver voor de tijd voorkomt. Je speelt als deze trenchcoat-dragende rechercheur die in korte bursts beweegt-achter kratten, duikt net lang genoeg uit om een schot te maken voordat je weer naar dekking klautert. De bedieningselementen zijn eenvoudig (alleen doel en vuur), maar de timing is alles. Mis je raam en je staart plotseling naar een "game over" -scherm.

De Pixel Art houdt verrassend goed stand - Dark steegjes, neonborden flikkeren op de achtergrond, vijanden die je uit deuren naar je lunnen. De eerste paar niveaus misleiden je om te denken dat het gemakkelijk is, dan gaat de moeilijkheid hard aan. In fase drie zweet je over elke hoek. Het heeft die arcade -sfeer waar je hetzelfde gedeelte vijf keer opnieuw speelt, zweren dat je het vervolgens krijgt, probeer het dan.

Als je gespannen, methodische shooters graaft met een retro -esthetiek, is dit een ontploffing. Verwacht gewoon niet dat je het in één keer verslaan.