De politie van Cosmo is een van die rare kleine NES -edelstenen die onder de radar gleed. Je speelt als een ruimte-agent (uiteraard) die door side-scrolling niveaus boordevol buitenaardse wezens schiet die eruit zien alsof ze ontsnapten uit een anime uit de jaren 80. De bedieningselementen duren een seconde om te wennen-je man glijdt een beetje als je stopt met hardlopen-maar zodra het klikt, begin je die pixel-perfecte sprongen tussen zwevende platforms te spijkeren.

De muziek heeft die klassieke chiptune -energie, alle bouncy basplines en lasergeluidseffecten. En de power-ups? Het grijpen van het spread -shot voelt als vals spelen totdat je de latere niveaus bereikt waar alles naar je zwermt. Raak gewoon niet te gehecht aan je leven - dit trekt geen stoten.

Het is kort, moeilijk en precies het soort spel dat je als kind en woede-quit zou huren voordat je klopt. Nu is het raar nostalgisch.