Championship Lode Runner op NES is een van die spellen die er eenvoudig uitziet totdat je het daadwerkelijk probeert. Je bent deze kleine kerel die rondgaat gaten om vijanden te vangen terwijl je al het goud grijpt - maar de niveaus worden snel brutaal. De eerste paar fasen maken je gemakkelijk in, leren je hoe je kuilen laat vallen en ladders kunt klimmen, maar in fase 5 zweten je over pixel-perfecte sprongen en timing je opgravingen zodat die blauwe schokken je niet in de hoek hangen.

Wat ik leuk vind, is hoe het goud daar niet alleen zit - sommige stukken dwingen je om vooruit te denken, zoals wanneer je onder een blok moet graven om het precies goed te laten vallen. En die latere niveaus? Pure puzzel-platforming chaos. Een keer verprutsen en je bent verpletterd of achtervolgd in een doodlopende weg. Toch voelt het geweldig om een stoere podium te spijkeren.

Het is veel strategischer dan het op het eerste gezicht lijkt.