Castlevania: De nieuwe generatie op Sega Genesis (of Mega Drive als je zin hebt) is een van die spellen waardoor je beseft hoeveel moeilijker we het in de jaren 90 hadden. Je begint in dit humeurige gotische kasteel - natuurlijk - en binnen enkele minuten ontwijk je vleermuizen, skeletten en wat het spel meer naar je gooit terwijl je probeert niet in bodemloze kuilen te vallen. De zweep voelt goed als je de timing naar beneden hebt, maar die Medusa -hoofden? Nog steeds vervelende decennia later.

Wat ik leuk vind, is hoe de muziek de hele sfeer bepaalt-het aankeren van orgeltracks gemengd met Genesis-stijl gruis. De niveaus draaien en draaien, gooien een aantal slimme platformbits in waar je zeker een paar keer sterft om ze uit te zoeken. En de bazen? Grote, schermvullende monsters waardoor je een beetje zweet voordat je hun patronen kraakt. Het is niet het gemakkelijkste Castlevania, maar dat hoort bij de charme. Gooi je controller gewoon niet als de dood verschijnt.