Castlevania III is een van die NES-games die gewoon goed aanvoelen -stevige bedieningselementen, moordende muziek en die perfecte mix van hard-maar-fair platforms. Je speelt als Trevor Belmont, die je een weg baant door gotische niveaus boordevol zombies, medusa -hoofden (ugh, die dingen) en een aantal verrassend creatieve baasgevechten. De coole draai? Je kunt bondgenoten werven zoals Grant the Pirate (die muren beklimt) of Sypha the Mage (spreuken voor dagen), wat verandert hoe je bepaalde secties aanpakt.

Het is moeilijker dan het eerste Castlevania, geen leugen - sommige sprongen zullen je laten zweten, en de uiteindelijke vorm van Dracula is geen grap. Maar een perfecte run spijkeren, vooral met de alternatieve paden en personages, voelt geweldig aan. De soundtrack slaat ook; Dat thema voor het openen van het podium leeft nog steeds in mijn hoofd.

Besturingselementen zijn klassieke NES: Arrows to Moving, Z voor aanval, x voor sprong. Pro-tip: leer de timing van de zweep-het heeft een kleine vertraging, dus je kunt niet zomaar knoppen-mash. Ook is heilig water je beste vriend tegen bazen.

Als je dit graaft, hebben metal Slug 3 en King of Fighters 2002 diezelfde arcade-y, vaardigheidstests-sfeer. Maar eerlijk gezegd staat Castlevania III op zichzelf als een van de NES -groten.