Oké, dus Bugs Bunny in dubbele problemen is een van die Sega Genesis -spellen die aanvoelt als een zaterdagochtend cartoon - als die cartoon af en toe je kont schopte. Je springt rond als bugs, ontwijkt de belachelijke vallen van Elmer Fudd en probeert niet te worden gestraald door Yosemite Sam's eindeloze voorraad kogels. De niveaus zitten vol met kleine gags, zoals vallend aambeeld en trick -deuren, wat leuk is totdat je je realiseert dat je er gewoon voor de derde keer op rij bent binnengelopen.

De bedieningselementen duren een seconde om eraan te wennen - drijft een beetje rond, en sommige sprongen voelen veel preciezer aan dan ze zouden moeten zijn. Maar als je het eenmaal onder de knie hebt, is er iets bevredigend aan het te slimeren van de AI met het kenmerkende merk van Bugs van chaos. De muziek heeft die klassieke Looney Tunes-stuitering, en de Pixel Art houdt verrassend goed stand voor een 16-bits ERA-spel.

Het is niet de moeilijkste platformer die er is, maar verwacht ook geen cakewalk. Sommige van die latere niveaus? Ja, veel geluk. Toch, als je op deze personages bent opgegroeid, is het moeilijk om niet te glimlachen als Daffy opduikt om gewoon met je te rotzooien. Houd gewoon in de gaten voor die verborgen wortelen - je hebt ze nodig.