Buggy Run is een van die rare kleine Sega Master System -games die op de een of andere manier bij je blijft. Je racet in feite een buggy door deze blocky, kleurrijke woestijnsporen, ontwijken rotsen en probeert niet om de vijf seconden om te draaien. De bedieningselementen duren even om te wennen - eerst bleef ik de strakke bochten ronddraaien - maar zodra het klikt, is er iets bevredigend aan het spijkeren van de perfecte drift rond een cactus.

Het is niet bepaald een grafische krachtpatser, zelfs voor het masterysteem, maar de dikke pixelkunst heeft charme. Ik heb altijd genoten van hoe je buggy stofwolken opheft als je glijdt, en de manier waarop de horizon gewoon een beetje ... wiebelt terwijl je versnelt. De muziek is dit repetitieve synth-nummer dat na 10 minuten vervelend wordt of raar hypnotisch, afhankelijk van hoeveel nostalgie je hebt voor 8-bits geluidchips.

Eerlijk gezegd is het het soort spel dat je in korte bursts speelt als je iets eenvoudigs wilt, maar gewoon uitdagend genoeg om je nog een run te laten proberen. De latere fasen worden echter brutaal met de obstakels - ik heb het laatste nummer nog steeds niet vrijgemaakt zonder minstens twee keer te crashen.