Als je ooit Black Bass hebt gespeeld en dacht: "Dit is leuk, maar wat als het veel groter was en in de oceaan?" - Nou, Blue Marlin is eigenlijk dat. Dezelfde vissersmechanica, maar nu trek je massieve diepzeevissen in plaats van rondhangen aan een meer. De schaal voelt totaal anders aan en de inzet voelt op de een of andere manier hoger aan wanneer je worstelt met een marlijn in plaats van een bas.

Het trof Japan als eerste in '91, en eerlijk gezegd is het een van die NES -games waardoor je je realiseert hoeveel er gaande was op de Japanse markt die we niet meteen hebben gekregen. De bedieningselementen duren even om zich aan te passen als je gewend bent aan zoetwatervisserijspellen, maar als je het eenmaal onder de knie hebt, is er iets vreemds bevredigend aan het vechten tegen een vis die waarschijnlijk je boot kan trekken.

Verwacht gewoon geen moderne vissersimdiepte-dit is pure old-school, enigszins janky: "Waarom is dit zo moeilijk maar ook vreemd verslavend" NES-energie.