Blue Marlin is in feite zwarte bas, maar met veel meer aan de hand - betere graphics, slimmere vis en dit raar bevredigende apparatuursysteem waar je eigenlijk het gevoel hebt dat je je voorbereidt op een echte visreis. Je begint met het plukken van je uitrusting (staven, kunstaas, de werken) en ga dan uit om de open oceaan te trollen. De vis vecht hier harder terug-sommige zullen je aas meteen negeren, tenzij je de juiste opstelling hebt.

Zodra je iets aansluit, is het een strijd om het uithoudingsvermogen. Je personage heeft een vitaliteitsmeter die wegloopt als je meebrengt, dus je moet je knop drukken of je opbrandt voordat je iets fatsoenlijks landt. De toernooien worden snel brutaal - die marlijn rommelt niet rond. De eerste keer dat ik speelde, verloor ik drie op een rij voordat ik me realiseerde dat ik een zwaardere lijn nodig had. Klassieke NES "bedenk het de harde manier" -ergie.

Het is janky op die ouderwetse manier waarop de bedieningselementen even wennen, maar wanneer je eindelijk een monstervis naar de boot sleept? Pure serotonine.