Bleach: The Blade of Fate is een van die zeldzame anime -jagers die het daadwerkelijk goed doen. Op het moment dat je het opstart, word je getroffen met die klassieke Bleach -kunststijl - schaarste personage -sprites, flitsende specials en podia rechtstreeks uit de Soul Society Arc gescheurd. Het is allemaal 2D, maar de animaties zijn zo vloeibaar dat je zweert dat de bankai -schommelingen van Ichigo gewicht achter zich hebben.

Wat me verbaasde, was hoe diep het gevecht voelt voor een DS -spel. Elk personage speelt wild anders - Rukia bevriest de grond voor gladde opstellingen, Byakuya regent neer op bloemblaadjes als bestemmingsvallen, en goede oude renji die zijn Zabimaru als een maniak zweeft. Het kostte me een paar wedstrijden om te realiseren dat hij in de achtergrond omzeilde (ja, dat heeft het) zou bepaalde supers kunnen ontwijken, wat alles verandert als je het op bent tegen een spam -Ikkaku -speler.

Beste deel? De lokale draadloze versus modus werkt eigenlijk. Er gaat niets boven het slopen van de Tsjaad van je vriend met een perfect getimede Getsuga Tensho tijdens de lunchpauze. Geef me gewoon niet de schuld als je stylus met de hand krampen van al het hectische veeg.