Man, het beste van het beste op Game Boy neemt me mee terug. Zodra je het opstart, word je geraakt met die knapperige 8-bit soundtrack en die dikke pixel-jagers-geen chique intro's, gewoon meteen om je krijgskunstenaar te plukken en naar beneden te gooien. Ik ging altijd eerst voor de Karate Guy, maar de judo -worpen zijn stom bevredigend zodra je de timing ontdekt.

Het is een van die spellen waar de bedieningselementen in het begin stijf aanvoelen (dit is tenslotte de Game Boy), maar na een paar rondes begin je die drie-hit combo's te spijkeren zoals het tweede natuur is. De AI bedriegt soms - geen schaamte door toe te geven dat ik ongeveer vijf keer van de derde tegenstander verloor voordat ik besefte dat je ze kunt lokken om een trap te fluiten. Klassieke Jank uit de jaren 90, maar op de beste manier.

Als je een zwak hebt voor draagbare vechters die geen dingen te ingewikkeld zijn, is dit een knock -out. Geef me niet de schuld als je om 2 uur 'Nog een match' begint te mompelen.