Battletoads in Battlemaniacs is dat SNES -spel dat je oppakt, "Oh cool, een beat ze met houding", en dan vijf minuten later staar je naar het spel over het scherm en vraag je je af wat er net is gebeurd. De padden hebben deze rare, overdreven charme-zoals iemand zaterdagochtend tekenfilms nam en de absurditeit tot 11 heeft gedraaid. Het ene moment slaat je hagedis-goers, de volgende keer dat je onmiddellijk doden obstakels op een turbotabels ontwijkt die voelt alsof het actief probeert je te vermoorden.

En ja, de moeilijkheid is geen grap. Zelfs de vroege niveaus vereisen pixel-perfecte sprongen en fractie van een seconde reacties. Maar er is iets vreemds dat na de 20e poging eindelijk dat ene stomme sectie spijkert. Verwacht gewoon niet dat je er doorheen blaast - dit spel kauwt casual spelers op en spuugt ze uit.

Als je van masochistische platformers houdt met een kant van belachelijke houding uit de jaren 90, is dit om een reden een klassieker.