Battletoads is een van die NES -games die op het eerste gezicht eruit ziet als een goofy tmnt knock -off - drie mutante padden genaamd Rash, Zitz en puist die slechteriken in elkaar slaan - maar laat je niet voor de gek houden. Dit ding is brutaal . Het eerste niveau schiet je in om te denken dat het gewoon een andere side-scrolling vechters is, dan ontwijk je plotseling onmiddellijke doden obstakels op een turbobiet of klamp je vast voor een dierbaar leven aan een touw over lava. De minions van de Dark Queen rommelen niet rond.

Wat wild is, is hoe de gameplay van genres blijft veranderen-het ene moment dat je robots hebt, de volgende keer dat je platformt op verdwijnende blokken of een tunnel bevrijden. De co-op-modus is leuk totdat je je realiseert hoe gemakkelijk het is om je teamgenoot per ongeluk te vermoorden (sorry, puistjes). En ja, veel geluk voorbij het derde niveau te komen zonder je controller te gooien.

Het heeft echter die klassieke zeldzame charme-gross-out humor, raar gedetailleerde animaties (kijk hoe Rash's vuist groeit tot de grootte van een watermeloen wanneer hij een klap landt), en een soundtrack die op de een of andere manier elektrisch gitaar maakt voor amfibische helden. De arcade-versie en de Double Dragon Crossover zijn een kijkje waard als je van overdreven beat 'em ups houdt, maar de originele NES-game is degene die nog steeds woedend is. Misschien is we daarom nooit een goed vervolg.