Bare Knuckle II (of straten van Rage II, afhankelijk van waar je bent opgegroeid) is de absolute piek van beat 'uit het Genesis-tijdperk. Zodra je het opstart, dat Yuzo Koshiro -soundtrack toeslaat - Synth beats zo goed dat je pauzeert gewoon om te luisteren. De Pixel Art schoner dan de eerste game, en de personages voelen deze keer eigenlijk anders - Axel's Snel maar zwak, Max is een langzame tank en Blaze? Nog steeds de beste keuze als je het mij vraagt.

Je wist in principe het scherm na het scherm van Goons met honkbalwatten en switchblades en trekt suplexen en elleboogdruppels uit alsof het jouw taak is. De co-op met twee spelers is echter waar het echt schijnt. Er gaat niets boven het samenwerken met een vriend, per ongeluk elkaar in de chaos slaan en het vervolgens lachten terwijl je de goons van Mr. X versnelt. Het is eenvoudig, bevredigend en houdt nog steeds veel beter stand dan de meeste games uit 1992.

Als je het nog nooit hebt gespeeld, mis je een van de groten aller tijden.