Bare Knuckle II (یا خیابان های Rage II ، بسته به جایی که شما بزرگ شده اید) اوج مطلق پیدایش دوران پیدایش است. دومی که شما آن را بوت می کنید ، که موسیقی متن فیلم یوزو کوشیرو به آن ضربه می زند - ضربان های Synth بسیار خوب است که فقط برای گوش دادن مکث می کنید. Pixel Art تمیزتر از اولین بازی است ، و شخصیت ها در واقع این بار متفاوت هستند - سریع اما ضعیف ، مکس مخزن آهسته و آتش است؟ اگر از من بپرسید هنوز بهترین انتخاب است.

شما اساساً در حال پاکسازی صفحه نمایش بعد از صفحه نمایش های با خفاش های بیس بال و سوئیچ های سوئیچ هستید ، مانند کار شما ، سوپلکس ها و قطره های آرنج را بیرون می کشید. تعاونی دو نفره جایی است که واقعاً می درخشد. هیچ چیز ضرب و شتم با یک دوست ، به طور تصادفی در هرج و مرج یکدیگر را مشت می کند ، سپس آن را می خندید در حالی که شما آقای X را خراب می کنید. این ساده ، رضایت بخش است و هنوز هم بهتر از اکثر بازی های سال 1992 است.

اگر هرگز آن را بازی نکرده اید ، در یکی از بزرگان تمام وقت گم شده اید.