Man, asteroïden op Game Boy neemt me terug - dat kleine scherm op de een of andere manier de eindeloze leegte van de ruimte voelt nog intenser aan. Je bent gewoon deze kleine driehoek van een ruimteschip dat ronddraait, stenen in kleinere en kleinere brokken schiet voordat ze onvermijdelijk meteen naar je toe komen. De bedieningselementen zijn eenvoudig (links, rechts, stuwkracht, vuur), maar veel geluk niet in paniek wanneer drie gigantische asteroïden en een raar UFO -ding allemaal tegelijk voor je schieten.

Het is een van die spellen waar je zweert dat je gewoon vijf minuten speelt, en plotseling ben je al een uur in de hoek van de bank geklemd om je laatste hoge score te verslaan. De geluidseffecten zijn ook pure nostalgie - dat knapperige explosieverdicht als je eindelijk een lastig schot nageld wordt, wordt nooit oud. Geef me gewoon niet de schuld als je asteroïden in je dromen begint te zien.