Man, Aretha II op de Game Boy is een van die RPG's die gewoon die klassieke handheld -sfeer nagelt. Je begint in dit kleine gepixeleerde koninkrijk en kiest tussen een paar basisklassen - ik ging eerst met de magiër, maar eerlijk gezegd, de krijger is veel vergevingsgezind als je het gevecht uitzoekt.

De overworld heeft dat gezellige, enigszins krappe gevoel van RPG's uit de vroege jaren 90, waar elke stad zijn eigen rare kleine probleem heeft om op te lossen. Er is deze ene zoektocht al vroeg waar je een smid helpt zijn ontbrekende hamer te vinden, en deze splitst zich in dit hele ding met bandieten die zich in een grot verstoppen. Klassiek.

Gevechten zijn turn-based maar snel, en het magische systeem is eenvoudig maar bevredigend-niet erger dan halverwege een kerker zonder parlementsleden omdat je te betoverd bent. De muziek is ook allemaal chiptune knallers, vooral het baasthema. Verwacht gewoon geen diep verhaal - het gaat meer over de sleur en die kleine overwinningen als je je eindelijk betere uitrusting veroorloven.

Als je een zwak hebt voor old-school RPG's die geen dingen te ingewikkeld zijn, is dit een solide tijdcapsule.