مرد ، این بازی مرا به عقب می برد. شما به عنوان این کارآگاه تازه کار در Acme شروع می کنید ، و ناگهان در حال جت در سراسر جهان هستید که سعی در ردیابی باند کارمن دارید-به جز این که نیمی از زمانی را که فقط با جغرافیایی کوچک خود در حال عبور از جغرافیای کوچک خود هستید ، سعی می کنید بفهمید که کدام کشور از دراکما استفاده می کند یا چه زبانی را در Buenos Aires صحبت می کند.

موارد ساده شروع می شود - برخی از دزد برج ایفل یا هر چیز دیگری را می چرخانند ، اما خدمه کارمن سریع تر می شوند. شما یک دقیقه در قاهره شاهدان را مورد بازجویی قرار می دهید ، سپس بعد از آن به توکیو تعقیب می کنید. هنر پیکسل به نوعی باعث می شود که هر مکان احساس متمایز کند ، حتی اگر فقط تعداد انگشت شماری از رنگ ها باشد.

بهترین قسمت؟ شما در واقع چیزهایی را بدون تحقق آن یاد می گیرید. من هنوز هم شهرهای سرمایه گذاری تصادفی را صرفاً از بازی کردن این کودک به یاد می آورم. اگر به همه سرنخ ها توجه نکردید ، مخفیگاه نهایی کارون خیلی بی رحمانه است.

این یکی از آن بازی های نادر است که باعث می شود وقتی واقعاً یک پرونده را به درستی حل کنید ، احساس هوشمندی کنید.