تا به حال بازی های اصلی Super Mario Bros را بازی کرده است: سطح گمشده و فکر ، "مرد ، این وحشیانه اما معتاد است؟" خوب ، این نسخه SNES آن را بالا می برد-پرش های مجازات ، فیزیک وزش باد عجیب و قارچ های سمی ، اما با کنترل های نرم تر و آن ظاهر شیرین 16 بیتی. سطح اول شما را به فکر این فکر می کند که فقط یک Reskin است ، سپس ناگهان توسط بلوک های پنهان و پرش هایی که نیاز به زمان بندی کامل پیکسل دارند ، خراب می شوید.

این اساساً Dark Souls of Mario Games است - بدون صرفه جویی ، بدون رحمت. شما همان بخش را 20 بار دوباره پخش می کنید ، به صفحه سوگند می خورید ، سپس در نهایت آن را میخ می زنید و مانند یک خدای بستر احساس می کنید. رنگ ها بیش از نسخه NES ظاهر می شوند ، و موسیقی آن جذابیت کلاسیک SNES را به خود اختصاص داده است ، حتی اگر فقط آهنگ های Remixed باشد. اگر وارد مازوخیسم یکپارچهسازی با سیستمعامل هستید ، این یک ضرورت است.