مرد ، سونیک ماجراجویی مرا به عقب می برد. شما آن را بوت می کنید ، و بلافاصله با آن انرژی کلاسیک Dreamcast-رنگهای برنج ، بازیگری صدای پنیر اما دلخراش و صوتی که فقط از طریق حلقه ها بزرگنمایی می کنید ، ضربه می زنید. سطح اول شما را به ساحل زمرد می اندازد ، در حالی که موج های نخل را پشت سر می گذارید و از روی خرچنگ ها می پرید ، امواج در پس زمینه خراب می شوند. احساس می کنید مانند یک پارک موضوعی.

این به همان روش اواخر دهه 90 است-برخی از دوربین ها ، بیت نرم افزاری بی دست و پا ، اما چیزی در مورد سرعت و تنوع کامل وجود دارد که هنوز هم مرا به هم می زند. یک دقیقه که در یک شهر آینده نگر ریل ها را خرد می کنید ، بعدی که شما اسنوبورد در کوه به عنوان ناخن ها هستید. و بله ، باغ چائو؟ هنوز هم به طرز عجیبی اعتیاد آور است. من وقت زیادی را صرف پرورش آن بچه های کوچک کردم.

اگر با شخصیتی وارد سیستم عامل های یکپارچهسازی با سیستمعامل هستید ، این یک کپسول زمانی است که ارزش تجدید نظر دارد.