Man, Sonic Adventure neemt me terug. Je start het op, en je wordt meteen geraakt met die klassieke energie uit het droomcast-tijdperk-brandende kleuren, cheesy-maar-charming stemacteren en sonic zoomt gewoon door lussen alsof het niets is. Het eerste niveau laat je naar Emerald Coast vallen, met golven die op de achtergrond crashen terwijl je langs palmbomen sprint en over krabben springt. Voelt als een themaparkrit.

Het is janky in die manier uit de late jaren '90-sommige camera-eigenaardigheden, af en toe een ongemakkelijke platformbit-maar er is iets met de snelheid en pure variëteit die me nog steeds haakt. Het ene moment knarsen je rails in een futuristische stad, het volgende moment snowboarden je op een berg als knokkels. En ja, de Chao -tuin? Nog steeds vreemd verslavend. Ik heb veel te veel tijd besteed aan het opvoeden van die kleine jongens.

Als je van retro -platformers met persoonlijkheid houdt, is dit een tijdcapsule die het bekijken waard is.