Shadowgate Classic on Game Boy Color یکی از آن بازی هایی است که باعث می شود احساس کنید در واقع در اطراف یک قلعه نفرین شده و چیزی جز عقل و مشعل خود و مشعل که خیلی سریع می سوزد ، می چسباند. بلافاصله ، شما به این سیاه چال جوی و جوی فرو رفته اید که در آن هر شیء ممکن است یک سرنخ باشد - یا یک دام مرگ. یادم است که نیم ساعت هدر دادم که سعی کردم بفهمم که آیا باید قارچ مشکوک را بخورم یا آن را به دیوار پرتاب کنم (معلوم است: نه).

پازل ها از آن مدرسه قدیمی وحشیانه هستند که در آن شما یادداشت هایی مانند "دست چپ اسکلت را لمس نکنید" یا "Rune Blue = مرگ فوری". اما وقتی بالاخره یکی را ترک کردید ، احساس می کنید خود بازی را پشت سر می گذارید. هنر پیکسل به طرز شگفت انگیزی به خوبی حفظ می شود ، به خصوص آن صحنه های تابلوهای تابنده مشعل که باعث عصبی شدن چیزی در پشت سر شما می شود.

هشدار منصفانه: اغلب صرفه جویی کنید. شما خواهید مرد خیلی زیاد اما این بخشی از جذابیت است - مانند یک اتاق فرار گوتیک است که اتاق از شما متنفر است. اگر صبر و شکیبایی برای ماجراجویی محاکمه و خطا داشته باشید ، این یکی هنوز به طرز عجیبی رضایت بخش است.