این یک برش عمیق است-یک سیم کارت مسابقه F1 در مدرسه قدیمی برای Game Boy ، با نام Satoru Nakajima روی آن سیلی زد (او یک راننده F1 در زندگی واقعی بود). گرافیک همان چیزی است که شما از مسابقات دستی اوایل دهه 90 انتظار دارید: پیکسل های چانکی ، گوشه های محکم و آن حس عجیب و غریب سرعت در جایی که همه چیز احساس لرزش می کند. شما ماشین خود را انتخاب می کنید ، برخی از تنظیمات اساسی را تغییر می دهید ، و سپس فقط شما در مقابل آهنگ هستید.

آنچه من را شگفت زده کرد این بود که چقدر استراتژی در آن حرکت می کند - شما باید سوخت و لاستیک را مدیریت کنید ، و هوش مصنوعی یک فشار کامل نیست. قسمت "راننده درجه بندی شده"؟ بله ، یک سیستم رتبه بندی وجود دارد که عملکرد شما را قضاوت می کند ، اگر در تعقیب نمرات بالا ، ارزش پخش مجدد را اضافه می کند. دروغ نمی گوید ، کنترل ها عادت می کنند ، اما پس از کلیک بر روی آن ، یک ریتم عجیب و غریب رضایت بخش برای ناخن زدن به این نوبت های مو وجود دارد.

قطعاً بیشتر از یک انتخاب طاقچه برای طرفداران مسابقه یکپارچهسازی با سیستمعامل ، اما اگر برای بازی های اولیه F1 یک نقطه نرم داشته باشید ، این یک کپسول زمان مرتب است.